ผมเป็นคนชอบเล่นเกมตั้งแต่เด็ก

ตั้งแต่จำความได้ ผมก็อยู่กับเกมบอยเครื่องหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าคนอื่นแบ่งเกมกันไว้กี่ประเภท แต่ตัวผมตอนเด็ก ผมแบ่งเกมเป็น 2 ประเภท คือ เกมต่อสู้ และเกมภาษา

เกมต่อสู้ คือ เกมที่ต้องใช้ทักษะระหว่างสายตาและมือเป็นหลัก เช่น เกมต่อสู้ เกมฟุตบอล เกมแข่งรถ เกมยิงปืน ซึ่งเกมพวกนี้ผมไม่ถนัดเลย เล่นร้อยครั้งก็แพ้ร้อยครั้ง เรียกว่าไร้พรสวรรค์โดยสิ้นเชิง

ในขณะที่เกมภาษา คือ เกมที่ต้องใช้การคิด วิเคราะห์ และการวางแผนเป็นหลัก เช่น เกมเลี้ยงมอนสเตอร์ เกมปลูกผัก เกมเก็บไพ่ เกมพวกนี้ผมถนัดมาก ผมเป็นคนที่ถนัดทำอะไรซ้ำๆ ทำอะไรเดิมๆ อย่างเกมเก็บเลเวลมอนสเตอร์ ผมสามารถนั่งสู้กับคู่แข่งที่ที่เดิมซ้ำๆ ได้เป็นวันๆ เพราะผมชอบมาก ผมชอบเห็นพัฒนาการ ผมชอบอดทนทำสิ่งที่คนอื่นไม่ทำเพื่อความเหนือกว่า

ตอนเด็ก ผมจะมีสมุดจดการวางแผนของเกมเลย อย่างการเล่นเกมปลูกผัก ผมต้องคำนวณเลยว่าปลูกผักชนิดไหนจะให้กำไรสูงที่สุดบนพื้นที่ขนาดเท่ากัน เกมจะมี 30 วันต่อฤดู ผมต้องเทียบเป็นกำไรต่อฤดูไม่ใช่การเก็บเกี่ยวต่อครั้ง ผักบางอย่างกำไรมาก แต่ปลูก 20 วัน แบบนี้เก็บเกี่ยวได้ครั้งเดียว แต่ผักบางอย่างกำไรน้อย แต่ปลูก 10 วัน แบบนี้เก็บเกี่ยวได้สามครั้ง คำนวณเผินๆ เหมือนกำไรน้อย แต่รวมแล้วกำไรมากกว่า ผมจะลงทุนปลูกผักในแบบหลัง ยิ่งผมเห็นเพื่อนที่เล่นเกมนี้เหมือนกันไม่เคยคิดอะไรแบบนี้เลย อยากทำอะไรก็ทำ อยากปลูกอะไรก็ปลูก ผมยิ่งชอบที่จะทำมาก ผมเล่นเวลาในเกมไปปีเดียว ผมมีบ้าน มีตู้เย็น มีเตียงนอนใหม่แล้ว ในขณะที่เพื่อนยังมีแค่บ้านหลังเก่าอยู่เลย

ผมเป็นเด็กติดเกมมาก

ตอนช่วงมัธยมผมไม่เคยอยู่ห่างเกมบอยเลย พกไปไหนมาไหนตลอด โชคดีที่พ่อแม่ไม่เคยห้ามเลย แถมยังออกเงินซื้อแผ่นเกมให้ด้วยซ้ำ แต่แน่นอนว่าผมรักษาผลการเรียนไว้อย่างดีเยี่ยม ซึ่งความเป็นจริงพ่อแม่ผมก็ไม่ค่อยสนใจหรอก เขาปล่อยให้ผมใช้ชีวิตที่ผมอยากใช้ ขอให้อยู่ในร่องในรอย ไม่ทำอะไรให้เป็นที่เสื่อมเสียก็พอ
ผมติดนิสัยการเล่นเกมแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว

ผมชอบคิด วิเคราะห์ วางแผนก่อนลงมือทำ

ผมจะรู้สึกผิดทุกครั้งที่ต้องทำงานแบบไม่มีเป้าหมาย เพราะผมรู้ดีว่าถ้าเราตั้งเป้าและวางแผนดีตั้งแต่ต้น ผลลัพธ์เราจะดีกว่าเสมอ เหมือนการเล่มเกมของผม ถ้าวางแผนดี ผลที่ได้จะดีกว่าไม่วางแผนเสมอ
ยิ่งโตขึ้นผมยิ่งเล่นเกมน้อยลง ไม่ใช่เพราะว่าผมเบื่อเกม แต่ผมไม่ชอบพัฒนาการของเกมในปัจจุบันมากกว่า ผมไม่ชอบเล่นเกมออนไลน์ เพราะผมไม่ชอบแข่งขันกับคนอื่น ผมชอบอยู่ในลู่ของตัวเอง ผมติดนิสัยแบบนั้นมานานมากจนผมเองก็ไม่เคยรู้ตัวจนผมมาเจอกับโลกการลงทุน

การลงทุนเหมือนเกมมาก เหมือนจนแทบแยกไม่ออก

โลกแห่งนี้มีเงินทองลอยอยู่ในอากาศให้คนมาไขว่คว้าไป ใครขยันมากก็หยิบได้มาก ใครขยันน้อยก็หยิบได้น้อย เกมนี้มีสูตรเกมวางเรียงเต็มแผงหนังสือไปหมด ตั้งแต่สูตรเกมแบบรวยช้าแต่รวยแน่ กับสูตรเกมแบบรวยเร็วแต่จะรวยไหมก็ไม่รู้ โลกใบนี้ซ่อนแฝงอยู่ในโลกในความเป็นจริงแบบแยกไม่ออกเลย คำใบ้ กติกา ตัวละคร เรื่องราวซ้อนทับกับชีวิตที่กำลังดำเนินไปทุกวัน

ผมชอบมันมาก ผมมองการลงทุนเหมือนเกม

ก่อนที่ผมจะลงทุนในหุ้น ผมวางแผนก่อนเสมอ วิเคราะห์พื้นฐานบริษัท วิเคราะห์ความแข็งแกร่งของกิจการ วิเคราะห์มูลค่าพื้นฐานก่อนเข้าซื้อ นอกจากนี้ คำใบ้ คะแนนพิเศษ ตัวละครลับยังหมุนอยู่รอบตัวเราเต็มไปหมด และผมเลือกจะลงทุมเหมือนกับเกม

ผมไปเดินชมโรงพยาบาลอยู่เสมอ เพราะผมอยากรู้ว่าตึกที่พึ่งเปิดใหม่ของโรงพยาบาลมีการใช้เต็มศักยภาพหรือยัง ผมชอบดูทีวีช่องที่อยู่ในตลาดหุ้น เพราะผมอยากรู้ว่าคนที่มาลงโฆษณาเป็นบริษัทเกรดไหน เงินเยอะหรือเปล่า ผมชอบเดินดูร้านขายของที่ผมติดตามอยู่ ผลิตภัณฑ์ใหม่ขายดีไหม มีลูกค้ากลุ่มใหม่เข้าร้านหรือยัง ถ้าเราเจอเบาะแสอะไรบางอย่าง นี่แหละคือคะแนนพิเศษที่เราจะได้ นี่มันเกมชัดๆ คิด วิเคราะห์ วางแผน ปรับตัวเข้ารับกับสถานการณ์ และยังคงเดินหาตัวละครลับใหม่ๆ อยู่เสมอ

โลกการลงทุนเป็นแบบนี้ โลกการลงทุนของผมเป็นแบบนี้

ผมรักโลกใบนี้มาก การลงทุนไม่ต่างจากเกมที่ผมชอบเล่นสมัยมัธยมเลย สิ่งที่ต่างเพียงอย่างเดียวคือ ตอนเด็ก ผมชนะเกมได้ ผมมีความสุข แต่ตอนนี้ ถ้าผมชนะการลงทุนได้ ผมจะมีความสุขและมั่งคั่ง นี่คือเสน่ห์ของโลกการลงทุนที่เกมเทียบเทียมได้ยาก นี่คือเกมในโลกความเป็นจริง เล่นจริง เจ็บจริง จนจริง รวยจริง

ที่นี่มีความมั่งคั่งของชีวิตผู้เล่นเป็นเดิมพัน

ฟังแล้วชอบไหม ถ้าฟังแล้วชอบ ฟังแล้วอะดรีนาลีนมันหลั่งไหลก็กดเปิดเครื่องแล้วตั้งชื่อตัวละครเข้าเกมมาได้เลย โลกการลงทุนแห่งนี้เปิดรับผู้เล่นใหม่ไม่มีวันจำกัด

ลงทุนศาสตร์ – Investerest